Czwartek z plusem

,,Czwartek z Plusem''

cd.
Dziecku, aby przerwać zachowanie którego nie może zahamować - najpierw trzeba dać
-komunikat wsparcia: rozumiem, że musisz popłakać, płacz jeśli to sprawi, że będzie Ci lepiej, ale musisz wykonać …, nie wyrażam zgody na Twoje krzyki, zabraniam ci bić, jest mi smutno kiedy szczypiesz, kopiesz innych itd.
-komunikat miłości: kocham Cię bezwarunkowo, zawsze jestem po Twojej stronie, możemy zawrzeć układ, wiem że się boisz, ale ze mną jesteś bezpieczny.
-komunikat przerywający: teraz wykonaj lebox palcami, idź przynieś mi wody, wynieś śmieci, poukładaj zabawki na półce.
Dziecko nie może skontrolować siebie np. w lustrze bo to spowoduje, że znowu wróci do zachowania ponadnormatywnego z deficytami hamowania.
Stwierdzenia Rodziców/dorosłych: ,,nie mogę Go/ dziecka zmuszać’’, ,,Czy chcesz zrobić to co jest niewygodne, trudne, nie spełniające oczekiwań czy potrzeb’’. Świadczy, że traktujemy dziecko jak dorosłego, oczekujemy od Niego dorosłych decyzji, nie określamy granic i nie dajemy Mu pełni bezpieczeństwa.
Traktujemy wychowanie jako ograniczanie wolności w kategoriach dorosłości. W takich warunkach dziecko trudniej kształtuje pozytywne doświadczenie, ponieważ określając samemu sobie pole działania i mechanizmy wywierania presji na otoczenie w zaspakajaniu potrzeb uznanych przez samo dziecko za podstawowe, fundamentalne, ponosi wówczas porażki w nowych doświadczeniach i czuje się zagrożone
w kontekście odruchowym, posiłkując się obserwacją otoczenia i korzystając z doświadczenia innych. To znany dziecko wychowuje się samo, nie znajdując oparcia i bezpieczeństwa.
Ten błąd wynika bezpośrednio z braku wiedzy dorosłych o kanonach wychowania, bo nikt z dorosłych/rodziców tego nie uczy.

Dorota Rudzińska-Friedel

Wtorek z plusem

,,Wtorek z Plusem''

Sensomotorycznie-odruchowo wszyscy rozwijamy się tak samo. Brak integracji sensomotoryczno odruchowej dotyczy zarówno dzieci jak i dorosłych. Dzieci reagują spontanicznie, intuicyjnie budują różnorodnie systemy kompensacyjne ułatwiające funkcjonowanie w zakresie emocji zachowań, umiejętności i wykorzystywania własnego potencjału intelektualnego oraz jego możliwości. Dziecko nie ma wiedzy i doświadczenia, więc jego zachowanie, tłumaczenie ma czasem irracjonalny, absurdalny wymiar. ,,Nie wiem czemu tak zrobiłem’’, ,,To było silniejsze ode mnie’’.
Dorośli spodziewają się od dziecka odpowiedzi: dojrzałych jak dorosłego, tymczasem najbardziej dojrzałe, inteligentne dziecko nie mając wiedzy i doświadczenia nie ma możliwości przewidywania i logicznego ciągu zdarzeń - a tego spodziewa się dorosły.
Dorośli mają dzieci traktować poważnie, dawać komunikaty emocjonalne, określać zasady, normy i konsekwencje, dawać, określać swoje emocje i uczucia wobec dziecka oraz wymagania, dać mu wsparcie, komunikat o tym, że jestem
i kocham, ale wymagam i wspieram, także dorosły nie może oczekiwać dorosłych odpowiedzi od dziecka. Mówiąc do dziecka używajmy komunikatów, prostych słów zrozumiałych i logicznych dla dziecka. Jeśli dziecko nie rozumie co do niego mówisz to ci nie odpowie, albo odpowie bez sensu co tak naprawdę tylko cię zdenerwuje.
Kłopot również stanowi tendencja niewybrednych komentarzy do dziecka od dorosłego ,,nie myślisz!’’, ,,chyba zgłupiałeś’’, ,,Co ty wyprawiasz?’’ i nieco ostrzejsze formy. Rodzi to długofalowo poczucie niższej wartości, brak wiary we własne możliwości i zniechęcenie. W danym momencie dziecko może nie rozumieć takiego komunikatu, ale kiedy po jakimś czasie zrozumie (np. za tydzień lub dwa) to rodzi w dziecku poczucie niższości, gniew, złość i niechęć do dorosłego. Raptem dziecko pokazuje fochy, staje się impulsywne, nie wykonuje poleceń i nikt nie wie dlaczego? Samo dziecko również nie potrafi sprecyzować źródła gniewu i złości.
Dorośli z dezintegracją sensomotoryczno - odruchową również mają kłopoty z gospodarowaniem emocjami, z emocjami i zachowaniem. Z komfortem bezpieczeństwa, kontrolowaniem otoczenia i reakcją zablokowania sensorycznego w momencie silnych emocji i bodźca uruchamiającego odruch walki, ucieczki (np. emocje, wyraz, przeczucie, cokolwiek). Taki dorosły równie mocno i nieadekwatnie reaguje na sytuacje, chwilowo nie kontroluje swoich reakcji i zachowań, a czasem (jak dziecko) ma kłopot z systemem hamowania i chociaż chcą przestać np. płakać, krzyczeć … cokolwiek-to nie mogą tego zrobić.
Dorosły w każdej sytuacji często trzaska drzwiami i wychodzi komentując działanie otoczenia.

cd. tekstu już w najbliższy czwartek ;-)

Dorota Rudzińska-Friedel

Czwartek z plusem Program wspomagania komunikacji alternatywnej dla dzieci

,,Czwartek z Plusem''

PROGRAM WSPOMAGANIA KOMUNIKACJI
ALTERNATYWNEJ DLA DZIECI

1.Rozeznanie potrzeb sensomotorycznych i komunikacyjnych dzieci.
2.Dostosowanie form komunikacji alternatywnej do potrzeb i problemów dzieci (tablice,wielkość,ilość,rodzaj znaków).
3.Wprowadzanie znaków i komunikatorów w odniesieniu do potrzeb i problemów dzieci (jednorodna komunikacja czy mieszana, prosta czy złożona).
4. Trening porozumiewania indywidualnie w odniesieniu do realizacji potrzeb egzystencji (jeść,pić itd.).
5.Trening porozumiewania indywidualnie w odniesieniu do potrzeb emocjonalno-społecznych (uczucia i emocje,wyjście, imprezy otwarte, rodzaje zachowań społecznych).
6. Rozeznanie i ustalenie technik wspomagających komunikację-realizacja.
7.Wprowadzanie znaków i komunikatorów.
8.Trening znaków i komunikatorów.
9.Komunikowanie się z otoczeniem w odniesieniu do potrzeb edukacyjnych-poznawczych:
-wprowadzenie znaków i komunikatorów,
-ustalenie technik wspomagających komunikację,
-trening znaków i komunikatorów.
10.Komunikowanie się w odniesieniu do potrzeb ciekawości i wiedzy:
-wprowadzenie znaków i komunikatorów,
-ustalenie technik wspomagających komunikację,
-trening znaków i komunikatorów.
11.Komunikowanie się w odniesieniu do potrzeb przestrzegania norm społecznych i standardów zachowań:
-wprowadzenie znaków i komunikatorów,
-ustalenie technik wspomagających komunikację,
-trening znaków i komunikatorów.

Dorota Rudzińska-Friedel

Czwartek z plusem

''Czwartek z Plusem''

NUDA

Dzieci nadaktywne często mówią, że się nudzą, zmieniają aktywność, wciąż są znudzone i złe z tego powodu.
Odczucie nudy jest związane z koncentracją uwagi. Jeśli dziecko nie może się skoncentrować to sygnalizuje, że się nudzi. Wszystko co trudne (a wiadomo, że koncentracja jest najtrudniejsza) jest oprotestowane i nazwane nudą.
Koncentracja na zadaniu sensorycznym jest nudna w szczególności, ponieważ zadanie intelektualne niesie za sobą element informacyjno-poznawczy. Z kolei rozwiązywania zagadki/nagrody, jako przerywnik nudnego zadania jest atrakcyjną formą przyciągania uwagi.
Jednak koncentracja w dłuższym czasie jest związana z aktywnością sensoryczną. Aktywność sensoryczna (trening w tym zakresie) buduje równowagę statyczną, która jest podstawą koncentracji uwagi. Bez tej podstawy, trening w tym zakresie intelektualno-poznawczym będzie przynosił efekt częściowo i pozornie. Będzie czynił uwagę dłużą podczas systematycznego treningu, ale nie doprowadzi do tego, że koncentracja i skupienie uwagi w dłuższym czasie będzie efektywniejsze.
Dlaczego ćwiczenie: liczenie ile razy kulka przejdzie przez środek ekranu jest nudne – bo nie utrzymujemy wzroku na zadaniu, gałki oczne nie współpracują ze sobą, inne bodźce w otoczeniu są ważniejsze i trzeba je sprawdzić. Brakuje koncentracji uwagi więc tłumaczymy, że zadanie jest nudne.
W przypadku zadania intelektualno-poznawczego zasada jest dokładnie taka sama tłumaczenie intelektualne – nudne, za trudne.
Dziecko intuicyjnie ocenia zadanie skanując je powierzchownie wzrokiem. Jeśli zadanie graficznie przybiera skomplikowaną formę dziecko odrzuca je, nie podejmuje jego realizacji lub/i oprotestowuje wykonanie, zmienia sobie polecenie na wygodne dla formy (zależne od wieku).

Dorota Rudzińska-Friedel

Wtorek z plusem

''Wtorek z Plusem''

Nauczyciel przyjmuje dziecko do środowiska szkolnego. Jest tam „gospodarzem” i jego obowiązkiem jest wspomóc dziecko w zaaklimatyzowaniu się. Dzieci są różnorodne i często nie spełniają oczekiwanych norm zachowania przewidzianych przez nauczycieli. Do tych norm nauczyciel chce dziecko dopasować – natychmiast – i stąd rodzą się konflikty. Dotyczy to tych dzieci, które tych norm nie spełniają. Należy jednak pamiętać, że misją szkoły jest wspomaganie rozwoju dzieci, nabywanie przez nich wiedzy i umiejętności na miarę swoich możliwości psychoruchowych. To dziecko jest podmiotem, a nie obowiązujące normy, rozumiane w sensie pedagogicznym. Oczywiście dziecko musi podporządkować się zasadom i ponosić konsekwencje, ale muszą być one dopasowane do indywidualnego funkcjonowania każdego dziecka.

Norma w szkole:
-siedzi spokojnie i prosto w ławce,
-słucha ze zrozumieniem,
-odpowiada tylko na pytania,
-wykonuje polecenia,

Tymczasem norma zachowania sensomotorycznego dla dziecka z dezintegracją to:
-wiercenie się, kręcenie się i gadanie byle tylko gadać - brak równowagi statycznej, aktywny odruch pierwotny Galant,
-musi się ruszać, wstaje, siada, zmienia pozycję – zaburzenia przedsionkowe,
-przekłada w rękach przedmioty – aktywny odruch chwytny odpowiadający za pisanie i mowę,
-strach przed nowymi sytuacjami, bodźcami wywołuje wycofanie lub agresję,
-aby się skoncentrować na zadaniu musi się wiercić i przekładać przedmioty.
Należy pozwalać dziecku na takie zachowania, mobilizować do pracy, stwarzać warunki odnoszenia sukcesu, udzielać wsparcia podczas zadań wymagających dłuższego skupienia, określać zbiór zasad do przestrzegania, aby stwarzać bezpieczny dla ucznia obszar fizycznego i psychoruchowego zachowania.

Dorota Rudzińska-Friedel

Czwartek z plusem

''Czwartek z Plusem''

Osoby „zablokowane” sensomotorycznie nie mogą w pełni korzystać ze swojego potencjału intelektualnego. Na przykład dziecko posyłane jest do szkół pamięciowych oraz do przyuczania się technik uczenia się. Efekty są połowiczne i często krótkotrwałe. Dlaczego? Ponieważ odruch jest silniejszy od intelektu i blokuje umiejętności. Blokady te wynikają z opóźnienia neurorozwojowego i dezintegracji sensomotorycznej.
Następuje kompensacja intelektualna i dziecko, młody człowiek czy osoba dorosła coraz lepiej radzą sobie z problemami sensomotorycznymi, jednak zawsze pozostaje wysoki stopień pobudliwości emocjonalnej. Emocjonalne ucieczki lub ekspansja agresji w kierunku rzeczy lub osób (słowna lub czynnościowa). Osoby takie mogą być zagrożone uzależnieniem przez używki, czynności.
Zaburzenia równowagi emocjonalnej oraz używki mogą mieć negatywny wpływ na koncentrację uwagi i koordynację sensoryczną. Dlatego też uzależniania od narkotyków i od fitnesu może przynosić ten sam zgubny efekt dla zdrowia człowieka. Poszukiwanie równowagi, harmonii i bezpieczeństwa jest nadrzędną potrzebą człowieka.

Dorota Rudzińska-Friedel

Wtorek z plusem

,,Wtorek z plusem''

Pytania w komunikacji

Dla dobrego schematu komunikacji potrzebne są odpowiednie wzorce. Dziecko musi znać odpowiednie zasady porozumiewania się – w jaki sposób musi zadawać pytania, aby odpowiedź była konstruktywnym fragmentem kształtowania wiedzy o świecie, ludziach, zależnościach. Obok wiedzy ogólnej i jej posegregowania wg kategorii, obok konstrukcji zdania jako wiedzy potocznej, obok znajomości uczuć, emocji, potrzeb, zachowań oraz zależności z nich wypływających, następny element to umiejętność zadawania pytań, tak aby dowiedzieć się jak najwięcej o świecie, zjawiskach, ludziach i zależnościach między nimi występujących. Umiejętność zadawania pytań rodzi umiejętności stylistycznej wypowiedzi na zadany temat. Nie jest to ważne jakim systemem się porozumiewamy i jak bardzo skrótowa lub rozbudowana jest to forma, ale najważniejsze jest kształtowanie umiejętności porozumiewa się celowego – poznaję i dzielę się swoją wiedzą, określam swoje uczucia i emocje. Określam swoje poglądy i potrafię znaleźć argumenty nie używając nieadekwatnych zachowań do poleceń porozumiewania się.
Każde dziecko ma do tego prawo i każde dziecko po odpowiednim treningu oraz zastosowanych odpowiednich form pracy, dostosowań technicznych i merytoryczny – może osiągnąć te umiejętności.

Dorota Rudzińska-Friedel

Czwartek z plusem

,,Czwartek z plusem''

Myślą można czytać, pisać, biegać, wykonywać precyzyjne ruchy – mózg przez myśl o ruchu już go wykonuje, organizując funkcje integracyjne w celu zdobywania umiejętności szkolnych i otwarcia drogi wykorzystania potencjału intelektualnego. Proces jest tym pełniejszy im percepcja sensoryczna oraz dopływ informacji będzie lepszy.
Doskonalenie umiejętności czytania – odkodowywanie sekwencji liter, dźwięku oraz słowa z jego znaczeniem.
Sprawdzenie: zadawanie pytań z kategorii wygląd i funkcja.
Pisanie – układanie sekwencji liter do etykiet, obrazka lub przekazu słowa – logicznego myślenia.
Myślenie przyczynowo-skutkowe – wstawianie w łańcuch wizualny podstaw i konsekwencji działań. Dobieranie skutku do przyczyny i odwrotnie.
Myślenie stylistyczne – jaka forma zdania jest prawidłowa – wybór.
Co wstawić (wybór) w zdaniu, budowa zdania.
Doskonalenie rozumienia języka:
- pytanie z kategorii,
- wygląd, funkcja,
- znaczenie zwrotów,
- znaczenie przysłów.
Każda z umiejętności (jej sprawdzenie) jest poparte treningiem w tym zakresie oraz doskonaleniem umiejętności wyboru.
Rozwój emocjonalno-społeczny – trening emocjonalny:
- poznanie uczuć, emocji, potrzeb,
- poznanie sytuacji jakie i kiedy występują,
- dobór zachowania do uczuć, emocji i potrzeb.
Doskonalenie umiejętności matematycznych:
- rytmizacja, odkodowywanie elementów przez ruch i dźwięk,
- praca nad stosunkami przestrzennymi, ilościowo-jakościowymi oraz przestrzenią czasu (zegar, kalendarz).
Wszystkie procedury przyjmują formy graficzne angażując potencjał intelektualny.

Dorota Rudzińska-Friedel