,,Wtorek z Plusem''
Sensomotorycznie-odruchowo wszyscy rozwijamy się tak samo. Brak integracji sensomotoryczno odruchowej dotyczy zarówno dzieci jak i dorosłych. Dzieci reagują spontanicznie, intuicyjnie budują różnorodnie systemy kompensacyjne ułatwiające funkcjonowanie w zakresie emocji zachowań, umiejętności i wykorzystywania własnego potencjału intelektualnego oraz jego możliwości. Dziecko nie ma wiedzy i doświadczenia, więc jego zachowanie, tłumaczenie ma czasem irracjonalny, absurdalny wymiar. ,,Nie wiem czemu tak zrobiłem’’, ,,To było silniejsze ode mnie’’.
Dorośli spodziewają się od dziecka odpowiedzi: dojrzałych jak dorosłego, tymczasem najbardziej dojrzałe, inteligentne dziecko nie mając wiedzy i doświadczenia nie ma możliwości przewidywania i logicznego ciągu zdarzeń - a tego spodziewa się dorosły.
Dorośli mają dzieci traktować poważnie, dawać komunikaty emocjonalne, określać zasady, normy i konsekwencje, dawać, określać swoje emocje i uczucia wobec dziecka oraz wymagania, dać mu wsparcie, komunikat o tym, że jestem
i kocham, ale wymagam i wspieram, także dorosły nie może oczekiwać dorosłych odpowiedzi od dziecka. Mówiąc do dziecka używajmy komunikatów, prostych słów zrozumiałych i logicznych dla dziecka. Jeśli dziecko nie rozumie co do niego mówisz to ci nie odpowie, albo odpowie bez sensu co tak naprawdę tylko cię zdenerwuje.
Kłopot również stanowi tendencja niewybrednych komentarzy do dziecka od dorosłego ,,nie myślisz!’’, ,,chyba zgłupiałeś’’, ,,Co ty wyprawiasz?’’ i nieco ostrzejsze formy. Rodzi to długofalowo poczucie niższej wartości, brak wiary we własne możliwości i zniechęcenie. W danym momencie dziecko może nie rozumieć takiego komunikatu, ale kiedy po jakimś czasie zrozumie (np. za tydzień lub dwa) to rodzi w dziecku poczucie niższości, gniew, złość i niechęć do dorosłego. Raptem dziecko pokazuje fochy, staje się impulsywne, nie wykonuje poleceń i nikt nie wie dlaczego? Samo dziecko również nie potrafi sprecyzować źródła gniewu i złości.
Dorośli z dezintegracją sensomotoryczno - odruchową również mają kłopoty z gospodarowaniem emocjami, z emocjami i zachowaniem. Z komfortem bezpieczeństwa, kontrolowaniem otoczenia i reakcją zablokowania sensorycznego w momencie silnych emocji i bodźca uruchamiającego odruch walki, ucieczki (np. emocje, wyraz, przeczucie, cokolwiek). Taki dorosły równie mocno i nieadekwatnie reaguje na sytuacje, chwilowo nie kontroluje swoich reakcji i zachowań, a czasem (jak dziecko) ma kłopot z systemem hamowania i chociaż chcą przestać np. płakać, krzyczeć … cokolwiek-to nie mogą tego zrobić.
Dorosły w każdej sytuacji często trzaska drzwiami i wychodzi komentując działanie otoczenia.
Dorośli spodziewają się od dziecka odpowiedzi: dojrzałych jak dorosłego, tymczasem najbardziej dojrzałe, inteligentne dziecko nie mając wiedzy i doświadczenia nie ma możliwości przewidywania i logicznego ciągu zdarzeń - a tego spodziewa się dorosły.
Dorośli mają dzieci traktować poważnie, dawać komunikaty emocjonalne, określać zasady, normy i konsekwencje, dawać, określać swoje emocje i uczucia wobec dziecka oraz wymagania, dać mu wsparcie, komunikat o tym, że jestem
i kocham, ale wymagam i wspieram, także dorosły nie może oczekiwać dorosłych odpowiedzi od dziecka. Mówiąc do dziecka używajmy komunikatów, prostych słów zrozumiałych i logicznych dla dziecka. Jeśli dziecko nie rozumie co do niego mówisz to ci nie odpowie, albo odpowie bez sensu co tak naprawdę tylko cię zdenerwuje.
Kłopot również stanowi tendencja niewybrednych komentarzy do dziecka od dorosłego ,,nie myślisz!’’, ,,chyba zgłupiałeś’’, ,,Co ty wyprawiasz?’’ i nieco ostrzejsze formy. Rodzi to długofalowo poczucie niższej wartości, brak wiary we własne możliwości i zniechęcenie. W danym momencie dziecko może nie rozumieć takiego komunikatu, ale kiedy po jakimś czasie zrozumie (np. za tydzień lub dwa) to rodzi w dziecku poczucie niższości, gniew, złość i niechęć do dorosłego. Raptem dziecko pokazuje fochy, staje się impulsywne, nie wykonuje poleceń i nikt nie wie dlaczego? Samo dziecko również nie potrafi sprecyzować źródła gniewu i złości.
Dorośli z dezintegracją sensomotoryczno - odruchową również mają kłopoty z gospodarowaniem emocjami, z emocjami i zachowaniem. Z komfortem bezpieczeństwa, kontrolowaniem otoczenia i reakcją zablokowania sensorycznego w momencie silnych emocji i bodźca uruchamiającego odruch walki, ucieczki (np. emocje, wyraz, przeczucie, cokolwiek). Taki dorosły równie mocno i nieadekwatnie reaguje na sytuacje, chwilowo nie kontroluje swoich reakcji i zachowań, a czasem (jak dziecko) ma kłopot z systemem hamowania i chociaż chcą przestać np. płakać, krzyczeć … cokolwiek-to nie mogą tego zrobić.
Dorosły w każdej sytuacji często trzaska drzwiami i wychodzi komentując działanie otoczenia.
cd. tekstu już w najbliższy czwartek 
Dorota Rudzińska-Friedel
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz