,,Czwartek z Plusem''
cd.
Dziecku, aby przerwać zachowanie którego nie może zahamować - najpierw trzeba dać
-komunikat wsparcia: rozumiem, że musisz popłakać, płacz jeśli to sprawi, że będzie Ci lepiej, ale musisz wykonać …, nie wyrażam zgody na Twoje krzyki, zabraniam ci bić, jest mi smutno kiedy szczypiesz, kopiesz innych itd.
-komunikat miłości: kocham Cię bezwarunkowo, zawsze jestem po Twojej stronie, możemy zawrzeć układ, wiem że się boisz, ale ze mną jesteś bezpieczny.
-komunikat przerywający: teraz wykonaj lebox palcami, idź przynieś mi wody, wynieś śmieci, poukładaj zabawki na półce.
Dziecko nie może skontrolować siebie np. w lustrze bo to spowoduje, że znowu wróci do zachowania ponadnormatywnego z deficytami hamowania.
Stwierdzenia Rodziców/dorosłych: ,,nie mogę Go/ dziecka zmuszać’’, ,,Czy chcesz zrobić to co jest niewygodne, trudne, nie spełniające oczekiwań czy potrzeb’’. Świadczy, że traktujemy dziecko jak dorosłego, oczekujemy od Niego dorosłych decyzji, nie określamy granic i nie dajemy Mu pełni bezpieczeństwa.
Traktujemy wychowanie jako ograniczanie wolności w kategoriach dorosłości. W takich warunkach dziecko trudniej kształtuje pozytywne doświadczenie, ponieważ określając samemu sobie pole działania i mechanizmy wywierania presji na otoczenie w zaspakajaniu potrzeb uznanych przez samo dziecko za podstawowe, fundamentalne, ponosi wówczas porażki w nowych doświadczeniach i czuje się zagrożone
w kontekście odruchowym, posiłkując się obserwacją otoczenia i korzystając z doświadczenia innych. To znany dziecko wychowuje się samo, nie znajdując oparcia i bezpieczeństwa.
Ten błąd wynika bezpośrednio z braku wiedzy dorosłych o kanonach wychowania, bo nikt z dorosłych/rodziców tego nie uczy.
Dziecku, aby przerwać zachowanie którego nie może zahamować - najpierw trzeba dać
-komunikat wsparcia: rozumiem, że musisz popłakać, płacz jeśli to sprawi, że będzie Ci lepiej, ale musisz wykonać …, nie wyrażam zgody na Twoje krzyki, zabraniam ci bić, jest mi smutno kiedy szczypiesz, kopiesz innych itd.
-komunikat miłości: kocham Cię bezwarunkowo, zawsze jestem po Twojej stronie, możemy zawrzeć układ, wiem że się boisz, ale ze mną jesteś bezpieczny.
-komunikat przerywający: teraz wykonaj lebox palcami, idź przynieś mi wody, wynieś śmieci, poukładaj zabawki na półce.
Dziecko nie może skontrolować siebie np. w lustrze bo to spowoduje, że znowu wróci do zachowania ponadnormatywnego z deficytami hamowania.
Stwierdzenia Rodziców/dorosłych: ,,nie mogę Go/ dziecka zmuszać’’, ,,Czy chcesz zrobić to co jest niewygodne, trudne, nie spełniające oczekiwań czy potrzeb’’. Świadczy, że traktujemy dziecko jak dorosłego, oczekujemy od Niego dorosłych decyzji, nie określamy granic i nie dajemy Mu pełni bezpieczeństwa.
Traktujemy wychowanie jako ograniczanie wolności w kategoriach dorosłości. W takich warunkach dziecko trudniej kształtuje pozytywne doświadczenie, ponieważ określając samemu sobie pole działania i mechanizmy wywierania presji na otoczenie w zaspakajaniu potrzeb uznanych przez samo dziecko za podstawowe, fundamentalne, ponosi wówczas porażki w nowych doświadczeniach i czuje się zagrożone
w kontekście odruchowym, posiłkując się obserwacją otoczenia i korzystając z doświadczenia innych. To znany dziecko wychowuje się samo, nie znajdując oparcia i bezpieczeństwa.
Ten błąd wynika bezpośrednio z braku wiedzy dorosłych o kanonach wychowania, bo nikt z dorosłych/rodziców tego nie uczy.
Dorota Rudzińska-Friedel
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz