Czwartek z plusem

Złote myśli TG

Rozwój sensoryczny – wewnętrzny, zewnętrzny dodany

Wewnętrzny rozwój odruchowo - sensoryczny uzależniony jest od tempa zmian rozwojowych, uwarunkowań biochemicznych i indywidualnego dziedziczenia genetycznego oraz biochemii metabolizmu odżywiania.
Uwarunkowania zewnętrzne to potencjał intelektualny, geny, uzdolnienia, cechy charakteru, rozwój osobowości, wychowanie, status społeczny jak i relacje rodzinne.
Wiedza, doświadczenie, potrzeby emocjonalne, potrzeby egzystencjalne tworzą podstawę mechanizmów zachowania i komunikacji, radzenia sobie w trudnych sytuacjach – kompensacji, tworzenia sytuacji trudnych, wygodnych i bezpiecznych, zabezpieczenie potrzeb emocjonalnych, spełnianie zachcianek, czyli radzenia sobie – kształtowania pressingu, wywierania wpływu na dorosłych.
Im większe ustępstwa ze strony dorosłych i mniejsze egzekwowanie zasad i norm tym silniejszy pressing i eskalacja zachowań ponadnormatywnych.
Odruchowe, impulsywne i intuicyjne działania, nieobjęte wolą i świadomością celu dają wraz z mechanizmami świadomościowymi mieszankę wybuchową. Wtedy takie dziecko, które krzyczy, gryzie, kopie, bo czegoś nie chce lub chce, a jednocześnie przybiera rolę ofiary (w oczach rodziców) znajduje pobłażanie, a następstwem takich negocjacji jest “przekupstwo nagrodzone”. W szkole zaś jest postrzegane jako niebezpieczne i wymagające, a także jako agresor, który potrzebuje specjalnych środków uwagi.
Niestety dzieci, które prezentują taki właśnie obraz rozwojowy jest coraz więcej.
Dysfunkcje w czasie przetwarzania sensorycznego skorelowane jest z nieadekwatnymi (do sytuacji i dziecka) praktykami wychowania np. : brakiem stawiania granic i wymagań owocującym zachowaniem ponadnormatywnym u dzieci i młodzieży. Należy w tym miejscu podkreślić, iż zachowania te stawiają intuicyjne działanie na otoczenie. Zastają sytuację (płaszczyznę bezpieczeństwa), a nie celowe zachowanie, nakierowane na wyrządzaniu innym krzywdy czy upokarzaniu.
Coraz częściej młodzi rodzice chowają swoje pociechy w chaosie wychowawczym : dając im jeść i pić, kupują zabawki i rzeczy materialne tak by zaspokoić ich potrzebę posiadania. Przekupują swoje dzieci, nagradzają za wszystko i nie wyciągają konsekwencji. Oddając swoje pociechy do placówek edukacyjnych licząc na to, że dziecko zostanie wychowane.

Czwartek z plusem

Myśli TG

Stres i negatywne emocje to główne przyczyny braku sukcesu w szkole. Przyczyną tego jest obniżenie się koncentracji uwagi, dziecko wpada w tzw. „czarną dziurę” i mimo tego, że uczyło się materiału, mimo że potrafi wykonać zadanie (ma umiejętności i potrzebną wiedzę) to nie może wykonać zadania, jest sparaliżowany, mięśnie są sztywne, krtań ściśnięta, a myśli kreatywnie szukają drogi ucieczki. Trzeba, więc wykonać takie ćwiczenia sensomotoryczne, które dotkną CUN, odprężą mięśnie, skoordynują systemy zmysłowe, czyli obniżą poziom stresu i negatywne jego oddziaływanie, ale jednocześnie dziecko zachowa zdolność koncentracji uwagi, kojarzenia i dostęp do posiadanych informacji.
Stres jest jednym z czynników istotnie ograniczających dziecku dostęp do własnego potencjału intelektualnego.
Pamiętajmy o stylach ucznia, nasz ''milusiński'' wzrokowiec musi patrzeć na rysunki czy wykresy. Mapy myślowe w znacznym stopniu ułatwiają jemu usystematyzować wiedzę i pozwolą kompleksowo zapamiętać najważniejsze elementy.
Słuchowiec kiedy uczy się samodzielnie powinien czytać półgłosem, sam do siebie mówić, opowiadać na głos oraz śpiewać o ile jest to możliwe.
Kinestetyk powinien samodzielnie wyrysować mapy, wykresy oraz mówić co na nich się znajduje. Mowa i rysowanie to odnośnik aktywności ruchowych.
Skojarzenia i procesy kojarzeniowe najpierw opierają się o konkretne wyobrażenia. Po odpowiednim treningu skojarzenia przybierają formy abstrakcyjne, schematyczne. Od długich form do coraz krótszych. Mózg po takim treningu potrafi zapamiętać bardzo schematyczne obrazy i słowa.
Wszystko polega na treningu, czyli wielu ćwiczeniach, stworzeniu odpowiedniego środowiska, a więc ograniczaniu poziomu stresu i zachowaniu zdolności koncentracji uwagi i kojarzenia.
Zaangażowaniu własnego stylu uczenia w sposób świadomy.
Sukcesy w treningu sprzyjają motywacji dziecka do podejmowania zadania w długim czasie. Atrakcyjny i ciekawy materiał sprzyja również utrzymaniu uwagi i motywacji dziecka, a powtarzalność i znajomość pewnych procedur tworzy w jego środowisku poczucie bezpieczeństwa podczas wykonywanych działań.

Myśli TG

,,Czwartek z plusem''
„Myśli TG”

Wolność prawdziwa oznacza rozpoznanie własnych granic i nie wychodzenie poza nie, ponieważ grozi to niebezpieczeństwem. Wolność to rozumienie podstawowych wartości (dobro, zło w kategoriach moralnych relacjach) oraz mądrość w podejmowaniu decyzji w granicach bezpieczeństwa.
Wolność bez granic to anarchia, która nie prowadzi do niczego. Jeśli dziecko nie ma granic, wolno mu wszystko. Tak naprawdę nie czuje się ani szczęśliwe, ani bezpieczne i wciąż poszukuje granic postępowania i zabawy. Niestety, w takim wypadku pojawia się zachowanie aspołeczne, aroganckie, agresywne i nieakceptowane społecznie, poza ogólnie przyjętymi normami społecznymi. Wolność emocjonalna również ulega tzw. przesunięciu. Dziecko działa spontanicznie, ponieważ nie ma zdolności decyzyjnych w obliczu doświadczeń.Dziecko wychowuje się i myśli w ramach granic, które ustala dorosły. Jeśli nie ma wyznaczonych granic to nie ma bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo to wolność. Bez granic nie ma wolności. Dziecko bez wyznaczonych granic żyje w ciągłym roztargnieniu i chaosie, więc nie może adekwatnie podejmować swoich małych decyzji w sposób zgodny z przyjętymi normami zachowań i bezpieczeństwa fizycznego. Nie może myśleć w sytuacjach zagrożenia. Zagrożenie i strach wywołuje różne reakcje somatyczne, histeryczne i ucieczkowe z różnym „obrazem klinicznym”. Dziecko jest zagubione. Wciąż w sytuacjach zagrożenia poszukuje granic, zasad, reguł i konsekwencji, uporządkowania, systematyki, czego dorosły nie daje w poczuciu źle pojmowanego wychowania bezstresowego.
Bezstresowe wychowanie i wolność dziecka jest ściśle związana z granicami, które dziecku wyznaczamy na miarę jego wieku, potrzeb fizycznych i emocjonalnych oraz rozwoju intelektualnego. Tylko dziecko bezpieczne ma poczucie, wyboru i w pełni uczy się wykorzystywać możliwości sensomotoryczne do procesu poznawania świata oraz możliwości intelektualnych do odbierania, kojarzenia, interpretowania oraz wykorzystywania informacji poznawczych.

WOLNOŚĆ = GRANICA = BEZPIECZEŃSTWO = ROZWÓJ

Bezstresowe wychowanie nie polega na tym, aby dziecko za wszystko głaskać i odizolować od przeszkód. Ważne, aby STRES destrukcyjny przerodzić w bezpieczeństwo oraz aby stres konstrukcyjny pozwolił dziecku myśleć kiedy pojawia się problem.

Tajemnica harmonijnego rozwoju człowieka

''Czwartek z plusem''

TAJEMNICA HARMONIJNEGO ROZWOJU CZŁOWIEKA

W czym tkwi tajemnica harmonijnego rozwoju człowieka? Jakie umiejętności w pierwszej kolejności dziecko musi posiąść by uzyskać podstawy do podjęcia nauki w systemie szkolnym?
Po pierwsze musi poznać, poczuć i mieć świadomość własnego ciała. Dziecko jeśli zdobywa świadomość ciała, czuje swoje ciało w przestrzeni może świadomie kierować swoimi ruchami. Czuje siebie w przestrzeni, więc identyfikuje swój ruch ze swoją osobą. Ma wówczas możliwość świadomego zapanowania nad wykonywanymi czynnościami, zdobywa więc umiejętność zaplanowania ruchu i jego kontroli. Identyfikując swoje myśli z czynami rozwija swoją osobowość. Może to nastąpić tylko wtedy, kiedy dobrze czuje ciało, które jest w równowadze, więc wie gdzie znajduje się w przestrzeni i ta przestrzeń jest dla niego bezpiecznym środowiskiem. Jest to podstawa do zdobywania dalszych umiejętności.
Uczenie się, postrzeganie świata, poznawanie go odbywa się pod wpływem odbieranych informacji przez system sensoryczny i sensomotoryczny. Informacje ze świata zewnętrznego poprzez narządy zmysłów docierają do mózgu, dzięki czemu zdobywamy odpowiednią wiedzę. To zmysły decydują o sposobie w jaki odbieramy świat, jakie informacje zapamiętujemy i jaki obraz świata wykształci się w naszym umyśle. Dlatego też dziecko mające świadomość własnego ciała ma możliwość posiąść umiejętność prawidłowego odbioru oraz selekcji docieranych do niego bodźców. Umiejętność ta umożliwia dziecku uporządkowanie docierających do mózgu informacji zmysłowych (sensorycznych) płynących zarówno z otoczenia jak i z swojego organizmu, tak aby mogły być użyte do celowego działania. Współdziałanie to stwarza fundament prawidłowego czucia i przewodzenia bodźców czuciowych, stabilizację napięcia mięśniowego oraz równowagę. Jest to podstawą do uczenia się i nabywania umiejętności szkolnych.
Kiedy dziecko prawidłowo odbiera docierające do niego bodźce jest gotowe do prawidłowego przetwarzania słuchowego jak i wzrokowego. Przetwarzanie słuchowe umożliwia rozpoznawanie, różnicowanie, zapamiętywanie, analizowanie i syntetyzowanie dochodzących do nas dźwięków. Prawidłowe przetwarzanie słuchowe pełni niezwykle ważną funkcję w procesie nabywania umiejętności szkolnych, ponieważ jest podstawą do prawidłowej analizy i syntezy słuchowej, oraz pamięci słuchowej. Z kolei prawidłowe przetwarzanie wzrokowe umożliwia prawidłowe rozpoznawanie bodźców wzrokowych, a także do ich interpretowania przez odniesienie do poprzednich doświadczeń. Odpowiedni poziom rozwoju percepcji wzrokowej umożliwia dziecku naukę czytania, pisania, wykonywanie zadań arytmetycznych oraz rozwijanie innych umiejętności wymaganych od niego w trakcie nauki szkolnej.
Kiedy dziecko posiądzie w/w umiejętność ma możliwość ukształtować swoje normatywne zachowanie, oraz nauczyć się rozpoznawania swoich emocji jaki i panowania nad nimi. Każde dziecko musi znać emocje i wiedzieć jakie towarzyszą podejmowanym działaniom. Powinien umieć o swoich przeżyciach opowiadać. Jest to niezbędne dla równowagi emocjonalnej. Umiejętności te są bazą do kształtowania pozytywnego obrazu siebie, poczucia własnej wartości, oraz motywacji do podejmowania aktywności.
Powyższe umiejętności dziecko powinno posiąść w sposób naturalny. Jedna umiejętność rodzi się z poprzedniej. Każdy człowiek u progu swojego rozwoju w sposób naturalny pierw poznaje swoje ciało i ma jego świadomość. To pozwala mu poczuć swoje ciało w przestrzeni i dopiero wówczas ma możliwość prawidłowego odbioru docieranych do niego bodźców. Kiedy dziecko odbiera bodźce płynące z otoczenia posiądzie także umiejętność przetwarzania słuchowego jak i wzrokowego. Wszystko to doprowadzi młodego człowieka do normatywnego zachowania, ukształtowania się jego emocji oraz prawidłowego rozwoju osobowościowego.
W tym tkwi tajemnica naszego rozwoju. Wszystko następuje po sobie jak ogniwa nierozerwalnego łańcucha. Czasem jest jednak tak, że wyniku niezintegrowania się odruchów pierwotnych dziecko nie ma możliwość posiąść danej umiejętności. Co za tym idzie jedno z ogniw łańcucha rozwojowego nie funkcjonuje prawidłowo, więc dziecko nie posiądzie dalszych umiejętności i mimo, iż tkwi w nim potencjał intelektualny nie może go w pełni wykorzystać. Naszym zadaniem, terapeutów jest wspomóc dziecko w jego drodze rozwojowej i wydobyć z niego to co zostało zablokowane.