,,Czwartek z plusem''
Dla wszystkich tych którzy rozumieją,
i czekają na zrozumienie…
Dla wszystkich tych którzy rozumieją,
i czekają na zrozumienie…
Wyobraź sobie świat w którym nic nie jest powtarzalne, nie istnieje przedmiot który zawsze wygląda tak samo, nie istnieje głos który da się jednoznacznie rozpoznać, nie istnieje też ruch który da się powtórzyć…
Wszystko jest przerażające i nie rozpoznawalne, mała mrówka raz jest drobna i chuda raz długa i wygięta, a jeszcze innym razem jest ogromna i pofalowana. Mówiąca mama raz słyszalna jest delikatnie, innym razem jej czułe słowa dają tak silne impulsy, że odbierasz je jakby wrzeszczała wściekle. Czasem dotyk sprawia ci niewiarygodną radość jest czuły i przyjemny, jednak to samo doznanie innym razem staje się szorstkie i sprawia ci ból.
W tym świecie nie masz możliwości zwierzyć się przyjacielowi ze swych doznań, nie możesz zapytać czy odczuwa podobnie, twoje ciało blokuje większość interakcji ze światem. Mimo,że oddychasz, widzisz, słyszysz, odczuwasz i mówisz to jesteś sam ze swoimi myślami i rozterkami.
Świat widzi tylko twoje niedoskonałe ciało, porażone mięśnie i nieskoordynowane ruchy oczu jesteś dla niego obcą istotą z którą kontakt wywołuje przerażenie. Mimo że bardzo chcesz żyć razem z nim i przekazać mu tak wiele nieodkrytych tajemnic, to on ucieka od Ciebie. Nie rozumie i rzadko stara się zrozumieć, patrzy swoim niepełnosprawnym umysłem na twoje ciało i stawia Ci diagnozę według swoich wizualnych reguł.
Uśmiechasz się, spoglądasz najgłębiej jak potrafisz i dalej kochasz ten dziwny niesprawiedliwy świat, czekając na przyjaciela który otworzy wrota twojego umysłu. I gdy taki oto mały człowiek staje przed Tobą i próbuje łupinka po łupince oderwać twą niedoskonałą cielesność od zdrowego umysłu świat zaczyna nabierać innych cieplejszych barw.
Jak cudownie jest współodczuwać… Razem płakać, wrzeszczeć, cierpieć, śmiać się i wariować… Jak cudownie jest słuchać, gdy ktoś chce opowiadać… Gdy w jego głosie zamiast niepewności i bezsensowności odczuwasz chęć przekazania wiedzy i pasji, gdy wiesz że ten ktoś chce wprowadzić cię w swój mały intymny świat… Jak to cudownie jest kiedy po wielu latach życia w klatce ktoś otwiera drzwi i pozwala Ci latać, dając możliwość wypowiedzenia się choćby małym słowem TAK lub NIE. Gdy widzi i chce dostrzegać w tobie nie odkrytą tajemnicę i okiełznać twój przerażający, mały zamknięty świat…
Wszystko jest przerażające i nie rozpoznawalne, mała mrówka raz jest drobna i chuda raz długa i wygięta, a jeszcze innym razem jest ogromna i pofalowana. Mówiąca mama raz słyszalna jest delikatnie, innym razem jej czułe słowa dają tak silne impulsy, że odbierasz je jakby wrzeszczała wściekle. Czasem dotyk sprawia ci niewiarygodną radość jest czuły i przyjemny, jednak to samo doznanie innym razem staje się szorstkie i sprawia ci ból.
W tym świecie nie masz możliwości zwierzyć się przyjacielowi ze swych doznań, nie możesz zapytać czy odczuwa podobnie, twoje ciało blokuje większość interakcji ze światem. Mimo,że oddychasz, widzisz, słyszysz, odczuwasz i mówisz to jesteś sam ze swoimi myślami i rozterkami.
Świat widzi tylko twoje niedoskonałe ciało, porażone mięśnie i nieskoordynowane ruchy oczu jesteś dla niego obcą istotą z którą kontakt wywołuje przerażenie. Mimo że bardzo chcesz żyć razem z nim i przekazać mu tak wiele nieodkrytych tajemnic, to on ucieka od Ciebie. Nie rozumie i rzadko stara się zrozumieć, patrzy swoim niepełnosprawnym umysłem na twoje ciało i stawia Ci diagnozę według swoich wizualnych reguł.
Uśmiechasz się, spoglądasz najgłębiej jak potrafisz i dalej kochasz ten dziwny niesprawiedliwy świat, czekając na przyjaciela który otworzy wrota twojego umysłu. I gdy taki oto mały człowiek staje przed Tobą i próbuje łupinka po łupince oderwać twą niedoskonałą cielesność od zdrowego umysłu świat zaczyna nabierać innych cieplejszych barw.
Jak cudownie jest współodczuwać… Razem płakać, wrzeszczeć, cierpieć, śmiać się i wariować… Jak cudownie jest słuchać, gdy ktoś chce opowiadać… Gdy w jego głosie zamiast niepewności i bezsensowności odczuwasz chęć przekazania wiedzy i pasji, gdy wiesz że ten ktoś chce wprowadzić cię w swój mały intymny świat… Jak to cudownie jest kiedy po wielu latach życia w klatce ktoś otwiera drzwi i pozwala Ci latać, dając możliwość wypowiedzenia się choćby małym słowem TAK lub NIE. Gdy widzi i chce dostrzegać w tobie nie odkrytą tajemnicę i okiełznać twój przerażający, mały zamknięty świat…
Z rozważań z Panią Dorotą Rudzińską-Friedel
