,,Czwartek z plusem''
Znaczenie sensomotoryki w relacjach społecznych
Dziecko wykazuje silną potrzebę dotykania, popychania, przekładania przedmiotów, co jest wynikiem tzw. ,,niedowrażliwości dotykowej’’. W wyniku tego będzie podczas lekcji popychało kolegów, dotykało, zaczepiało, bowiem potrzebuje silnego bodźca, aby doznać ,,kontaktu’’. Również może niszczyć przedmioty i to tylko dlatego, iż chce poznać dany przedmiot, pozostać w ,,kontakcie’’ z innymi osobami.
Oczywiście otoczenie będzie swoiście reagowało na tego typu zachowania. Koledzy zapewne się zezłoszczą i natłok zdarzeń, negatywnych emocji może sprzyjać bójkom. Taki splot działań powoduje, że dziecko jest automatycznie postrzegane jako ,,trudne’’ i ,,przeszkadzające’’. Jednak w te sposób ono chce się uczyć, poznawać, pozostawać w interakcji. Nie jest jego zamiarem bicie, psucie czy też przeszkadzanie i zachowuje się tak, jak pozwalają mu na to jego zmysły. Realizuje swoją potrzebę poznawczą. Nie stanowi to jednak powodu, aby postrzegać je jako niepełnosprawne intelektualnie, bo nie przestrzega odgórnie narzuconych zasad zachowania. Dziecko zna właściwe normy postępowania, rozumie je, jednakże są one realizowane przez nie w sposób, w jaki pozwala mu na to jego funkcjonowanie sensoryczne. Wyjściem z tejże sytuacji jest wdrożenie działań wspierających sensomotorycznie, aby dać dziecku podstawę prawidłowego odczuwania swojego ciała, co będzie przejawiać się prawidłowym normatywnym zachowaniem w środowisku grupy klasowej. Podstawę stanowi właściwe przetwarzanie bodźców i reagowanie na środowisko. Jeżeli tak się nie dzieje, wówczas żadna terapia, oparta na rozmowach, pracy intelektualnej, nie przyniesie rezultatów, ponieważ dziecko intuicyjnie, odruchowo dąży do zaspokojenia swoich potrzeb sensomotorycznych. Dziecko zareaguje na otoczenie zgodnie ze swoimi potrzebami. Im jest ono starsze, tym zachowanie będzie bardziej spektakularne a frustracje intelektualne jeszcze większe.
Oczywiście otoczenie będzie swoiście reagowało na tego typu zachowania. Koledzy zapewne się zezłoszczą i natłok zdarzeń, negatywnych emocji może sprzyjać bójkom. Taki splot działań powoduje, że dziecko jest automatycznie postrzegane jako ,,trudne’’ i ,,przeszkadzające’’. Jednak w te sposób ono chce się uczyć, poznawać, pozostawać w interakcji. Nie jest jego zamiarem bicie, psucie czy też przeszkadzanie i zachowuje się tak, jak pozwalają mu na to jego zmysły. Realizuje swoją potrzebę poznawczą. Nie stanowi to jednak powodu, aby postrzegać je jako niepełnosprawne intelektualnie, bo nie przestrzega odgórnie narzuconych zasad zachowania. Dziecko zna właściwe normy postępowania, rozumie je, jednakże są one realizowane przez nie w sposób, w jaki pozwala mu na to jego funkcjonowanie sensoryczne. Wyjściem z tejże sytuacji jest wdrożenie działań wspierających sensomotorycznie, aby dać dziecku podstawę prawidłowego odczuwania swojego ciała, co będzie przejawiać się prawidłowym normatywnym zachowaniem w środowisku grupy klasowej. Podstawę stanowi właściwe przetwarzanie bodźców i reagowanie na środowisko. Jeżeli tak się nie dzieje, wówczas żadna terapia, oparta na rozmowach, pracy intelektualnej, nie przyniesie rezultatów, ponieważ dziecko intuicyjnie, odruchowo dąży do zaspokojenia swoich potrzeb sensomotorycznych. Dziecko zareaguje na otoczenie zgodnie ze swoimi potrzebami. Im jest ono starsze, tym zachowanie będzie bardziej spektakularne a frustracje intelektualne jeszcze większe.
IWR PLUSIK-MINUSIK Dorota Rudzińska-Friedel
www.trening-globalny.pl
www.plusik-minusik.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz